«Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»*

όπως περιλαμβάνεται στη Διακήρυξη του

του Κόμματος

«ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΞΙΩΝ»

 1.       Τα τρία Ανεξάρτητα Θεσμικά Κέντρα Εξουσίας της Δημοκρατίας είναι:  Η Κυβέρνηση, η Βουλή, το Δικαστικό Σώμα, σύμφωνα με το Γάλλο Νομικό Μοντεσκιέ (Charles deSecondat, Baron de Montesquieu, 1948). Το περίφημο άρθρο του διάσημου Νομικού «Το Πνεύμα του Νόμου» διαχώρισε πλήρως τις Τρεις Εξουσίες της Δημοκρατίας για Τρεις Ουσιαστικούς Λόγους.

Πρώτο, γιατί η κάθε μία από τις Τρεις Εξουσίες έχει Διαφορετικά Καθήκοντα και Υποχρεώσεις, στο Πλαίσιο και στη Φιλοσοφία της Δημοκρατικής Διακυβέρνησης μίας χώρας, τα οποία είναι εντελώς Ασυμβίβαστα μεταξύ τους.

Δεύτερο, για να μην μπορεί καμία από τις Τρεις Εξουσίες να κάνει Κατάχρηση της Εξουσίας που Ασκεί.

Τρίτο, για να μπορούν, σε κυκλική βάση οι Δύο από τις Τρεις Εξουσίες να Ελέγχουν Εισαγγελικά και Δικαστικά την άλλη Μία Εξουσία  (Παγκόσμια Καινοτομία του Κινήματος της «Σιωπηλής Πλειοψηφίας).   Για αυτούς τους Λογικούς, Αντικειμενικούς και Ουσιαστικούς Λόγους οι Τρεις Εξουσίες πρέπει να Εκλέγονται απευθείας από το Λαό και να Λειτουργούν Εντελώς Ανεξάρτητα η μία από την άλλη, με δικούς της Πόρους η κάθε μία Εξουσία, με Διοικητική και Οικονομική Αυτονομία, αποκλείοντας κάθε είδους Επιρροή της μίας επί της Άλλης Εξουσίας. Ο απόλυτος αυτός Διαχωρισμός αποτρέπει σε μεγάλο βαθμό την Ανεπάρκεια, τις Σπατάλες και κυρίως τη Διαφθορά και λειτουργεί με επιτυχία σε λίγα άλλα Κράτη.

2.            Κατάργηση του Αυτοελέγχου, της Αυτοκάθαρσης και της Παραγραφής των Αδικημάτων όλων όσων Ασκούν Κυβερνητικές, Νομοθετικές  και Δικαστικές Εξουσίες. Το σημερινό Ελληνικό Σύνταγμα δεν περιλαμβάνει κανέναν απολύτως Ανεξάρτητο  με Ενισχυμένες Υπερεξουσίες Μηχανισμό Ελέγχου όλων όσων Ασκούν Εξουσία, ο οποίος να είναι Κατοχυρωμένος να Λειτουργεί Ανεξάρτητα από την Εξουσία που Ελέγχει!

3.            Κατάργηση της Κομματικής Πειθαρχίας σε όλες τις ψηφοφορίες της Βουλής γιατί Αχρηστεύει τον Ιερό Νομοθετικό Ρόλο της Βουλής. Η Κυβέρνηση Εκλέγεται για να Κυβερνάει μόνον! Δεν Εκλέγεται και για να Νομοθετεί. Η «Κυβερνητική Νομοθεσία» είναι εντελώς Ασυμβίβαστη με τη «Φιλοσοφία» και το  «Πνεύμα της Δημοκρατίας».

4.            Κατάργηση του Κανονισμού της Βουλής που υπαγορεύει στις «Βουλευτικές Επιτροπές Ελέγχου των Σκανδάλων» των μελών της Κυβέρνησης να Πλειοψηφούνται από Βουλευτές του Κόμματος που Κυβερνάει και που υποτίθεται ότι Ελέγχει! Η Κυβέρνηση Εκλέγεται για να Κυβερνάει μόνον. Δεν Εκλέγεται και για να Ελέγχει τον… Εαυτό της. O«Κυβερνητικός Αυτοέλεγχος» της Κυβέρνησης από Βουλευτές του ιδίου Κόμματος είναι υπερβολικά προκλητικός και εντελώς Ασυμβίβαστος με το «Πνεύμα της Δημοκρατίας».

5.            Κατάργηση του Υπουργείου Δικαιοσύνης γιατί Αχρηστεύει τον Ιερό Ρόλο της Δικαιοσύνης της Δικαστικής Εξουσίας. Η Δικαστική Εξουσία πρέπει να Εκλέγεται απευθείας από το Λαό για να Λειτουργεί Ανεξάρτητα και Αυτόνομα από την Κυβερνητική και Νομοθετική Εξουσία. Οι Φυλακές θα υπάγονται στη Δικαστική εξουσία. Η Κυβέρνηση Εκλέγεται για να Κυβερνάει μόνον. Δεν Εκλέγεται και για να Δικάζει, ιδίως τα μέλη της! Η «Κομματική-Κυβερνητικήή Δικαστική Εξουσία» είναι υπερβολικά προκλητική και εντελώς Ασυμβίβαστη με το «Πνεύμα της Δημοκρατίας». Κατάργηση του Νόμου περί Ευθύνης Υπουργών.

6.            Μόνιμη Κατάργηση της «Κομματικής Διακυβέρνησης» και του «Κομματικού Συνδικαλισμού» καθώς  και όλων των «Ασυμβίβαστων Εξουσιών» όλων όσων Ασκούν Εξουσία στο πλαίσιο της Δημοκρατίας.   Κατάργηση της ιδιότητας του Βουλευτή ταυτόχρονα με αυτή του Υπουργού, του Κομματικού Νομοθέτη, Κομματικού Δικαστικού, Κομματικού Συνδικαλιστή, Κομματικού Προέδρου των ΔΕΚΟ, Κομματικού καθηγητή, φοιτητή κ.ά.

7.            Καθιέρωση της Απόλυτα Ανεξάρτητης Τοπικής Αυτοδιοίκησης Περιφέρειας και Δήμων. Οι Αιρετοί Περιφερειάρχες και Δήμαρχοι θα λειτουργούν εντελώς Ανεξάρτητα από την Κεντρική Κυβέρνηση με δικούς τους Πόρους και με τον ίδιο Διαχωρισμό των τριών Εξουσιών, Περιφερειακής και Δημοτικής Κυβέρνησης, Περιφερειακής και Δημοτικής Βουλής, και Περιφερειακού και Δημοτικού  Δικαστικού Σώματος. Οι τοπικές Κυβερνήσεις θα Ελέγχονται  με την ίδια Μέθοδο Εποπτείας και Ελέγχου της κάθε Μιας από τις Τρεις Τοπικές Εξουσίες, από τις υπόλοιπες Δύο, σε εναλλασσόμενη κυκλική βάση, ώστε πάντα οι Δύο να Ελέγχουν τη Μία, Εισαγγελικά και Δικαστικά και να επιβάλουν,  με συνοπτικές διαδικασίες, αυστηρές  κυρώσεις  σε όσους αποδεικνύεται ότι κάνουν Καταχρήσεις. Συγκρούσεις και Διαφορές μεταξύ Δήμων θα επιλύονται από τις Κοινές Επιτροπές Ελέγχου των Δύο Εξουσιών Ελέγχου της Περιφέρειας και Συγκρούσεις και Διαφορές μεταξύ Περιφερειών θα επιλύονται από τις κοινές Επιτροπές Ελέγχου των Δύο Εξουσιών Ελέγχου της Κεντρικής Κυβέρνησης.

8.            Απόλυτος Διαχωρισμός της «Πολιτικής Επιτελικής Διακυβέρνησης» των Αιρετών Πολιτικών από την «Τεχνοκρατική Λειτουργική Διακυβέρνηση» των Τεχνοκρατών/Μάνατζερ.  Οι Αιρετοί Πολιτικοί των τριών Κυβερνήσεων,  Κεντρικής, Περιφερειακής και Δημοτικής Κυβέρνησης, θα ασκούν Αποκλειστικά την «Πολιτική Επιτελική και Στρατηγική Διακυβέρνηση» του Κράτους, της Περιφέρειας και των Δήμων  και οι Τεχνοκράτες την αντίστοιχη «Τεχνοκρατική Λειτουργική Διακυβέρνηση» των τριών Κυβερνήσεων,  εφαρμόζοντας ανεπηρέαστα τις Στρατηγικές των τριών «Επιτελικών Κυβερνήσεων»,  χωρίς να έχουν  το δικαίωμα οι «Επιτελικές Κυβερνήσεις να εμπλέκονται  στη «Λειτουργική Διακυβέρνηση»  του Κράτους. Αναγνωρισμένες και Δοκιμασμένες «Μέθοδοι»  της Επιστήμης της Διακυβέρνησης θα Ελέγχουν, θα Εποπτεύουν, θα Αξιολογούν την Απόδοση όλων των «Τεχνοκρατών/Μάνατζερ, κάθε μήνα και όσοι δεν ανταποκρίνονται στους γραπτούς Μηνιαίους Στόχους τους, λόγω Ανεπάρκειας ή Διαφθοράς θα αντικαθίστανται αμέσως. 

Η παραγωγική Διακυβέρνηση ενός ολόκληρου Κράτους δεν επιτρέπει τη διαιώνιση Ανεπαρκών και Διεφθαρμένων Κυβερνητικών Στελεχών για ολόκληρες τετραετίες με ανυπολόγιστες ζημιές που απέδειξαν ότι οδήγησαν  τη χώρα μας  στην Πτώχευση και στην Εξαθλίωση.  

Ο Διαχωρισμός αυτός ισχύει σε λίγα Κράτη και λειτουργεί με Επιτυχία, καταργεί την Κομματική Διακυβέρνηση, και Περιορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την Ανεπάρκεια, τις Σπατάλες και τη Διαφθορά.

9)            Οι Προϋπολογισμοί Εσόδων-Εξόδων του Κράτους θα είναι υποχρεωτικά Κερδοφόροι μετά από 3 χρόνια από την ψήφιση των Μεταρρυθμίσεων του Συντάγματος του Κόμματος της «Κοινωνίας Αξιών» και του Κινήματος της «Σιωπηλής Πλειοψηφίας»

10.          Καθιέρωση των εξής 2 Πρακτικών:

Α) Κατάργηση της Επιβολής νέων Άμεσων και Έμμεσων Φόρων εκτός από τις περιπτώσεις φυσικών καταστροφών ή πολέμου. Δάνεια για Λειτουργικά Έξοδα του Κράτους Απαγορεύονται. Κεφάλαια για Επενδύσεις μπορούν να αντληθούν από τις Χρηματαγορές και τους Επενδυτές, εφόσον τα οφέλη του Κράτους θα αντλούνται μόνον από τα ακαθάριστα Έσοδα της Επένδυσης και όχι από τα Κέρδη.

Β) Επαναφέρεται η νομιμοποίηση της χρήσης κρυφών ηλεκτρονικών βιντεοσκοπήσεων και μαγνητοφωνήσεων Πολιτικών προσώπων και διορισμένων Τεχνοκρατών/Μάνατζερ μόνον, όταν αποδεικνύουν Κατάχρηση Εξουσίας ή Παράνομες Ενέργειες που βλάπτουν την Οικονομία, την Κοινωνία και την Εθνική Ασφάλεια του κράτους.

11.          Καθιέρωση των εξής 5 Μεταρρυθμίσεων:

Α) Καθιερώνεται μία μόνον και αποκλειστική θητεία Αιρετών Πολιτικών.  Εξαίρεση θα αποτελούν Περιφερειάρχες που θα Πολιτεύονται για την Κεντρική Κυβέρνηση και Δήμαρχοι που θα Πολιτεύονται για την Περιφέρεια ή την Κεντρική Κυβέρνηση.  Η ίδια καθιέρωση θα ισχύει και για της Ηγεσίες των Πολιτικών Κομμάτων και όλων των Συνδικαλιστικών Σωματείων. Καταργούνται για πάντα οι Επαγγελματίες Πολιτικοί και Συνδικαλιστές.

                Β) Κατάργηση της Ασυλίας των Βουλευτών.

Γ) Απόλυτη Ανεξαρτησία και Αυτονομία όλων των ΔΕΚΟ, Ασφαλιστικών Ταμείων, Νοσοκομείων και Ανώτατων και Ανώτερων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, υπό τον τακτικό Έλεγχο και Εποπτεία των Ελεγκτικών Εναλλασσόμενων Μηχανισμών Ελέγχου των τριών Κυβερνήσεων.

Δ) Τα Κριτήρια Επιλογής Κυβερνητικών Υποψήφιων Στελεχών και για τις τρεις Κυβερνήσεις, και για τις τρεις Εξουσίες, θα είναι: Επιστημονική ή Πρακτική Ειδίκευση στον Τομέα των Ευθυνών τους, Τεκμηριωμένο Ήθος και Παραγωγικότητα, από ένα Ιστορικό τουλάχιστον δέκα χρόνων. Αποκλείουμε οποιονδήποτε παλαιό Πολιτικό όσο και αν υπήρξε άψογος, εκτός αν παραιτήθηκε πριν τουλάχιστον δέκα χρόνια

12.          Καθιέρωση Αυτόματου Μηχανισμού Προστασίας των Μεταρρυθμίσεων του Συντάγματος από Μελλοντικές Προσπάθειες Εξουσιών να τις «Διαβρώσουν». Θα λειτουργούν ως Δικλείδες Ασφαλείας και θα αποτρέπουν κάθε προσπάθεια τροποποίησής τους που θα επιτρέπει την επαναφορά Ασυμβίβαστων Εξουσιών και Διακυβέρνησης στα ίδια Πρόσωπα ή στις ίδιες Ομάδες Εξουσίας. Οποιαδήποτε παρόμοια προσπάθεια προταθεί θα πρέπει πρώτα να τεθεί στην Κρίση των Ελλήνων Πολιτών με Δημοψήφισμα.

Σημείωμα: Οι Μεταρρυθμίσεις που προτείνονται δεν είναι τελικές ή απόλυτες. Η Ειδική Επιστημονική Επιτροπή Συνταγματολόγων της «Κοινωνίας Αξιών» είναι διαθέσιμη να συμπεριλάβει πιθανές τροποποιήσεις βελτίωσης του Νέου Συντάγματος αρκεί να  ανταποκρίνονται απόλυτα στο «Πνεύμα του Νόμου περί Διαχωρισμού και Αυστηρού Ελέγχου των Εξουσιών» και να περιλαμβάνουν διατάξεις των πιο πετυχημένων Δημοκρατικών Καθεστώτων στον κόσμο που να έχουν δοκιμαστεί για τη Δικαιοσύνη τους, την Αξιοκρατία τους, την Αξιοπιστία τους και την Παραγωγικότητά τους. Δεν σκοπεύουμε να ανακαλύψουμε το τροχό! Στόχος μας είναι  να εισαχθούμε στη Βουλή, ως «Κόμμα Εξουσίας» με Νέους, Άφθαρτους και Ικανούς υποψήφιους Κυβερνήτες για να αλλάξει το Σύνταγμα. Μόνον ένα νέο «Κόμμα Εξουσίας» θα μπορέσει να γκρεμίσει το Κάστρο τους μέσα από το Κάστρο τους! Άλλος τρόπος δεν υπάρχει… όσο και να συγκεντρωνόμαστε και να φωνάζουμε… δεν  κάνουμε τίποτα! Τα Κριτήρια Επιλογής των Άφθαρτων Κυβερνητών της Ελλάδας, που υπάρχουν αρκετοί, εντός και εκτός Ελλάδας, θα είναι ένα δεκαετές τουλάχιστον, τεκμηριωμένο  Ιστορικό Ήθους και Παραγωγικότητας.

•  «Ο Δωδεκάλογος της Δημοκρατίας» της «Κοινωνίας Αξιών» συμπλέει απόλυτα με τις Αρχές του Κινήματος «Της Σιωπηλής Πλειοψηφίας» που ιδρύθηκε το 2009.

Για την εθνική κυριαρχία

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,

τεύχος 1743 στις 17 Ιανουαρίου 2013

Το Ποντίκι

Του Αλέξη Π. Μητρόπουλου (*)

Όπως έχουμε ξαναγράψει, το άρθρο 44 του Συντάγματος ορίζει: «Σε έκτακτες περιπτώσεις, εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου».

Είναι ως εκ τούτου προφανές ότι η τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση, εκδίδοντας διαρκώς ΠΝΠ, έχει καταργήσει ουσιαστικά τη νομοθετική λειτουργία. Το «έκτακτο» και το «απρόβλεπτο» των θεμάτων που ρυθμίζουν οι συνεχείς ΠΝΠ δεν υφίσταται. Με αυτόν τον τρόπο η έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας διά του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος έχει ατονήσει.

Η προχθεσινή διαδικασία όμως είχε και άλλα συνταγματικά «ελαττώματα». Οι ΠΝΠ δεν εισήχθησαν κατά τον τύπο που προβλέπει το Σύνταγμα, δηλαδή αυτούσιες όπως εκδόθηκαν, αλλά περιείχαν τουλάχιστον 146 προσθήκες - καταργήσεις - αντικαταστάσεις διατάξεων. Φυσικά, παραμερίστηκαν οι αιτιάσεις περί αντισυνταγματικότητας αρκετών ρυθμίσεων από το Ελεγκτικό Συνέδριο και την Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής. Ο νομικός μας πολιτισμός καταργείται.

Κυρίαρχη ήταν η συζήτηση για την παράδοση της εθνικής μας κυριαρχίας. Ο βασικός όρος, που περιγράφεται με ταυτόσημες περίπου εκφράσεις σε διάφορα σημεία των ΠΝΠ, ορίζει:

«Το δικαιούχο κράτος - μέλος, η Τράπεζα της Ελλάδος και το Ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που έχουν ήδη ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα σύμβαση τροποποίησης, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά, από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφασης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων, στο μέτρο που τα ανωτέρω δεν απαγορεύονται από αναγκαστικό νόμο».

Από αυτόν προκύπτει ότι η παραίτηση από την ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας δεν αφορά μόνο τη διαδικασία της εκτέλεσης, αλλά και όλη τη διαδικασία μιας ενδεχόμενης αμφισβήτησης, δηλαδή και την προκαταρκτική διαδικασία, αλλά και τη δικαστική ενώπιον των οριζομένων ως αποκλειστικώς αρμοδίων Δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν μπορεί, κατά την προκαταρκτική, αλλά και κατά την κυρία διαδικασία να επικαλεστεί τις ρήτρες που την προστατεύουν από το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο, το Σύνταγμα κ.λπ.

Προσχήματα
Όσον αφορά την έννοια του «αναγκαστικού νόμου», πρέπει να λεχθεί ότι, αν η παραίτηση δεν αφορά τη δημόσια, αλλά μόνο την ιδιωτική περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου (π.χ. μια αδέσποτη κληρονομιά - αστική περιουσία που περιέρχεται στο Δημόσιο), τότε αυτή ούτως ή άλλως μπορεί να καταστεί αντικείμενο αναγκαστικής εκτέλεσης σύμφωνα με το άρθρο 94 παρ. 4 του Συντάγματος. Επομένως, η επίκληση του «αναγκαστικού νόμου» είναι προσχηματική και άνευ νομικού περιεχομένου σε σχέση και με τα υποδείγματα νομικής γνωμοδότησης που περιλαμβάνονται στα Παραρτήματα της Σύμβασης και ψηφίστηκαν ως νομοθετήματα από τους Έλληνες βουλευτές. Συγκεκριμένα:

Στα Παραρτήματα που περιγράφονται τα υποδείγματα νομικής γνωμοδότησης (που πρέπει να «εκδίδονται σε επίσημο επιστολόχαρτο του Νομικού Συμβούλου του Κράτους στο Υπουργείο Οικονομικών», όπως επί λέξει ορίζεται), μεταξύ των άλλων εξευτελιστικών πράγματι λεπτομερειών που ψήφισαν οι Έλληνες βουλευτές της τρικομματικής κυβέρνησης, περιλαμβάνεται και η διάταξη 4, η οποία ορίζει:

«Η Σύμβαση τροποποίησης είναι στην κατάλληλη νομική μορφή, σύμφωνα με την Ελληνική Νομοθεσία, προκειμένου να εφαρμοστεί κατά του δικαιούχου κράτους - μέλους και της Τράπεζας της Ελλάδος. Η εφαρμογή της σύμβασης τροποποίησης δεν είναι αντίθετη με τους κανόνες δημόσιας τάξης του Ελληνικού Δικαίου, με τη δημόσια τάξη στην Ελληνική Δημοκρατία, με τις διεθνείς συνθήκες ή τις γενικώς παραδεδεγμένες αρχές του Διεθνούς Δικαίου που δεσμεύουν το δικαιούχο κράτος - μέλος»!!!

Δηλαδή, οι δανειστές απαίτησαν – και οι Έλληνες βουλευτές ψήφισαν – διάταξη νόμου που περιγράφει το υπόδειγμα της νομικής γνωμοδότησης, σύμφωνα με την οποία κανένας όρος της Δανειακής Σύμβασης δεν προσκρούει σε αναγκαστικό δίκαιο, σε κανόνες δημόσιας τάξης, στις διεθνείς συνθήκες κ.λπ.

Αυτό είναι πρωτοφανές! Απαίτησαν από τη Βουλή να ψηφίσει ότι οι ακυρότητες της Σύμβασης που αποδεικνύονται αυτομάτως, ούτε αποτελούν ακυρότητες, αλλά ούτε μπορεί να τις επικαλεστεί το Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο προκαταβολικά δηλώνει ακριβώς το αντίθετο!

Μεταξύ των ρυθμίσεων της νέας Δανειακής Σύμβασης (ΦΕΚ Α’ 240/12-12-2012) είναι και οι γνώριμές μας από την πρώτη:

◆ «Ο ορισμός του Αγγλικού Δικαίου ως εφαρμοστέου δικαίου για την Σύμβαση Τροποποίησης αποτελεί έγκυρη επιλογή εφαρμοστέου δικαίου, που δεσμεύει τον Δικαιούχο Κράτος - Μέλος, την Τράπεζα της Ελλάδος και το Ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας σύμφωνα με το Ελληνικό Δίκαιο» (παρ. 5 σελ. 5804).

◆ «Ούτε το Δικαιούχο Κράτος - Μέλος ούτε η Τράπεζα της Ελλάδος ούτε κανένα από τα αντίστοιχα περιουσιακά τους στοιχεία εξαιρούνται, λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για άλλο λόγο, της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης – συντηρητικής ή αναγκαστικής – ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιοδήποτε ένδικο βοήθημα ή διαδικασία σχετικά με την Σύμβαση Τροποποίησης» (παρ. 11 σελ. 5830).

Το νέο στοιχείο είναι η λέξη «κανένα», που εισήγαγε η παραπάνω ρήτρα για να μην εξαιρέσει από την κυριαρχία των δανειστών ούτε ένα στοιχείο της εθνικής μας περιουσίας! Αυτό δείχνει τον φόβο τους για την ενδεχόμενη καταγγελία της Σύμβασης και υποβολή μηνύσεων εις βάρος των υπευθύνων από πολίτες ή από μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση.

Έπειτα από αυτό το κομβικό γεγονός, ο αγώνας του λαού και των πολιτικών δυνάμεων αποκτά εθνικοαπελευθερωτικά στοιχεία αποτίναξης των όρων του Μνημονίου που υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας. Η μνημονιακή και παραμνημονιακή συμμαχία διέπραξαν το έσχατο ολίσθημα! Γι’ αυτό και το προέχον καθήκον της Αριστεράς σήμερα είναι η άμεση, ενωτική, δημοκρατική, πατριωτική δράση, που θα αποτρέψει τον αφανισμό του Έθνους και των νέων γενεών.

(*) Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και πρόεδρος της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους (ΕΝΥΠΕΚΚ, www.enypekk.gr).

Νέο Σύνταγμα

Νέο Σύνταγμα

Δ Ι Α Κ Η Ρ Υ Ξ Η

Οι υπογράφοντες το παρόν Έλληνες πολίτες  ενωθήκαμε μέσα από την οδύνη και την αγανάκτηση για τον εξευτελισμό της πατρίδας μας, αλλά και από την αγωνία για το μέλλον της δημοκρατίας. Τις ιστορικές τούτες στιγμές το αίτημα για πραγματική δημοκρατία είναι πρώτη προτεραιότητα και ουσιώδης προϋπόθεση για την αποτελεσματική και προς όφελος του λαού αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.Ζητούμε πραγματική δημοκρατία με πυρήνα ένα νέο Σύνταγμα της χώρας.

… διαβάστε την συνέχεια » »

Spam mail Σύνταγμα και Δημοκρατία (Α’ Μέρος)

Πέμπτη, 3 Ιανουαρίου 2013

Posted date: Ιανουαρίου 01, 2013 12:04 ΜΜ In: Πες τα | comment : 1 

Του Χρήστου Γιαννίμπα΄

Είναι σωστές οι πολιτικές επιλογές Σαμαρά; Κάποιοι λένε ναι, κάποιοι  όχι. Ο καθένας μας μπορεί να πιστεύει οτιδήποτε θέλει. Αν είναι κάτι πρόδηλο  στην πολιτική είναι το γεγονός πως  αυτή δεν υπάρχει χωρίς αντιπάλους, αφού δεν είναι δυνατόν να ταυτίζονται απόψεις και επιλογές. Άλλωστε η αντιπαλότητα είναι η πεμπτουσία της πολιτικής. Το επόμενο ερώτημα. Οι όποιες επιλογές των κυβερνόντων μπορούν να παραβιάζουν το Σύνταγμα και να καταλύουν τη Δημοκρατία; Το ερώτημα ουδέποτε τέθηκε σε κάποια δημοσκόπηση. Προφανώς γιατί θεωρείται φιλολογικό και τέτοιο έπρεπε να είναι. Δυστυχώς όμως δεν είναι πλέον. Το Σύνταγμα παραβιάζεται συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση ενώ το πολίτευμα στην πράξη έχει αλλοιωθεί.

Δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας που να μην αντιλαμβάνεται, ή τουλάχιστον να μην υποψιάζεται, πως ουσιαστικά Εκτελεστική και Νομοθετική εξουσία, δεν είναι πλέον δύο διακριτές εξουσίες. Δεν είναι καν απλώς δυσδιάκριτες. Έχουν κυριολεκτικά περιέλθει στην Πρωθυπουργική εξουσία. Το αποτέλεσμα είναι πως από πολλού έχουμε Πρωθυπουργική «Δημοκρατία». Σε ομιλία του ο Παπανδρέου το είχε έμμεσα παραδεχθεί : «Κυρίες και κύριοι, θα μας ήταν εύκολο να χρησιμοποιήσουμε την ευρεία μας πλειοψηφία, αυτήν που έχουμε στην Κοινοβουλευτική μας Ομάδα, και να περάσουμε μέτρα και πολιτικές» [1]. Αφελώς ομολογεί δημόσια την δυνατότητα που έχει. Όντως θα του «ήταν εύκολο» αφού εκτελεστική και νομοθετική εξουσία έχουν ταυτιστεί στο πρόσωπο του πρωθυπουργού. Ο Μαρκ Τουέν είχε πει πως : «Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται, αλλά σίγουρα φτιάχνει ομοιοκαταληξίες». Είχε δίκιο. Η δήλωση του ΓΑΠ φτιάχνει ομοιοκαταληξία με τη ρήση του ιερού Αυγουστίνου: «Roma locuta est, causa finita est» [2]. Ας γράψουν λοιπόν οι βουλευτές τους στα έδρανα : «Ω ξειν αγγέλειν ψηφοφόροις ότι τήδε κείμεθα της κείνου ρήμασι πειθόμενοι». Ίσως έτσι περισώσουν κάποια ίχνη αξιοπρέπειας. Θα πείτε πως κάνω μια γενίκευση κρίνοντας με βάση αυτούς που κυβέρνησαν και κυβερνούν. Μια τέτοια προσέγγιση προσωποποιεί το ζήτημα του πολιτεύματος και το ανάγει σε καλό ή κακό Πρωθυπουργό. Φυσικά ο πρωθυπουργός έχει στο ακέραιο την ευθύνη για τον τρόπο που ασκεί τις υπερεξουσίες του κι αυτές είναι το ζήτημα. Το Σύνταγμα του 1975 δεν αναθεωρήθηκε γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ασκώντας το συνταγματικό του δικαίωμα, «διόρισε πρωθυπουργό τον κηπουρό του»[3], αλλά για να μην έχει αυτήν την Συνταγματική δυνατότητα. Το λάθος είναι πως πάρθηκαν εξουσίες του Προέδρου, δόθηκαν υπερεξουσίες στον Πρωθυπουργό και μέσω αυτού και των «κηπουρών» που τον περιβάλουν, σε μια παρασιτική ελίτ τραπεζιτών, επιχειρηματιών, εργολάβων και των ΜΜΕ τους.

Το Σύνταγμα βέβαια δεν είναι  μαθηματικά όπου 1 και 1 κάνουν 2. Η εφαρμογή κάποιων άρθρων ίσως να επιδέχεται τη μία ή την άλλη συνταγματική ερμηνεία. Αυτό έδωσε λαβή στους πολιτικούς να φτιάχνουν νόμους που είτε παραβιάζουν το Σύνταγμα, είτε βρίσκονται στη «γκρίζα ζώνη» αυτού. Επιπλέον εδραίωσε τη ρήση πως «Σύνταγμα είναι ό,τι ο δικαστής πιστεύει ότι είναι». Κι όλα αυτά γιατί οι πολιτικοί «ξέχασαν» να καθιερώσουν Συνταγματικό Δικαστήριο. Κάτι που έχουν όλες (σχεδόν) οι Ευρωπαϊκές χώρες. Το «ξέχασε» η ΝΔ το 1975, το «ξέχασε» το ΠΑΣΟΚ στην αναθεώρηση του 1986, το «ξέχασαν» και σ’ αυτήν του 2001 που είχε την πρωτοτυπία να είναι συναινετική [4]. Μήπως λοιπόν η όποια παραβίαση του Συντάγματος είναι θέμα ερμηνείας των συνταγματολόγων και των δικαστών; Προφανώς είναι κι αυτό. Όμως το Σύνταγμα δίνει στους Έλληνες το δικαίωμα και την υποχρέωση να κρίνουνώστε αν χρειαστεί να το υπερασπιστούν. Πώς να κρίνουν; Με το εφόδιο που όλοι έχουν και λέει ο ποιητής: «Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική»[5]. Για να κρίνετε λοιπόν μόνοι σας αναφέρω κάποια (λίγα λόγω χώρου) παραδείγματα.

Άρθρο 4 § 5: «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Διακρίνετε κάτι που να επιδέχεται τη μια ή την άλλη ερμηνεία; Μήπως το «ανάλογα» σημαίνει κάτι που εμείς δεν ξέρουμε ή δεν κατανοούμε; Προφανώς όχι, οπότε οι κυβερνόντες: (i) Είναι τούβλα στα μαθηματικά. (ii) Δεν θέλουν ή είναι ανίκανοι να κατανείμουν τα δημόσια βάρη «ανάλογα».

Άρθρο 53 § 1: «Οι βουλευτές εκλέγονται για τέσσερα συνεχή έτη που αρχίζουν από την ημέρα των γενικών εκλογών». Η τετραετία ισχύει ήδη από το Σύνταγμα του 1864 και προφανώς αφορά ξένους μελετητές!! Μην πιστέψουν οι άνθρωποι πως εκλογές στην Ελλάδα γίνονται όποτε γουστάρει ο Πρωθυπουργός (ή ο Βασιλιάς παλιότερα).

Άρθρο 41 § 2: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαλύει τη Βουλή με πρόταση της Κυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας.» Το 2007 έγιναν πρόωρες εκλογές και το «θέμα εξαιρετικής σημασίας» ήταν η οικονομία. Συγκεκριμένα η ψήφιση του προϋπολογισμού !!! Δηλαδή ενός νόμου που ψηφίζεται ανελλιπώς κάθε χρόνο. Το 2009 έγιναν πάλι πρόωρες εκλογές. Όμως, «Αποκλείεται η διάλυση της νέας Βουλής για το ίδιο θέμα» (Αρ. 41 § 2). Έτσι το «θέμα εξαιρετικής σημασίας» δεν ήταν η οικονομία, όπως ίσως πιστέψατε, αλλά αν είναι θεμιτό να πάρει ο Ολυμπιακός κι άλλο πρωτάθλημα. Για τις εκλογές του 2012 ήταν η προφητεία των Μάγια και γι’ αυτές του 2013 θα είναι ο υποβιβασμός της ΑΕΚ.

Άρθρο 79 § 2: «Όλα τα έσοδα και έξοδα του Κράτους πρέπει να αναγράφονται στον ετήσιο προϋπολογισμό και τον απολογισμό.» Ζητώ συγνώμη γιατί το 2006 έγραφα: «Εκείνο το «Όλα» στα ελληνικά της κυβέρνησης τι ακριβώς σημαίνει; … Πότε και σε ποιον προϋπολογισμό εμφανίστηκαν τα χρέη του κράτους σε ΙΚΑ, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ κλπ; Ποτέ και σε κανέναν. … «Δημιουργική λογιστική» για να μην εμφανιστεί το έλλειμμα στις πραγματικές του διαστάσεις. Όμως αργά ή γρήγορα τα ενδοκυβερνητικά χρέη αλλά και η «αρρώστια» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα έρθουν στην επιφάνεια και τότε τα δημοσιονομικά θα πάνε περίπατο στο φεγγάρι». Έσφαλα, δεν πήγαν στο φεγγάρι αλλά σε άλλο γαλαξία.

Άρθρο 14 § 2: «Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται». Το Σύνταγμα απαγορεύει τις απαγορεύσεις. Ε και; Οι «illuminati» θέτουν τους νόμους πάνω από το Σύνταγμα. Έτσι, Νόμος Παυλόπουλου απαγορεύει τη δημοσιοποίηση των δημοσκοπήσεων 15 μέρες πριν τις εκλογές. Νόμος Βενιζέλου για τα ΜΜΕ, φροντίζει για τους ενοχλητικούς δημοσιογράφους. Κι αν (πχ) ο Βαξεβάνης «δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις», υπάρχει η επιλεκτική ευαισθησία των εισαγγελικών αρχών που πιστεύουν πως «Σύνταγμα είναι ό,τι πιστεύουν ότι είναι».

Επειδή πολλοί αναγνώστες δεν είναι «μυημένοι» σε κάποια ζητήματα που θίγω στη συνέχεια, να πω λίγα κατατοπιστικά. Οι πηγές δημόσιου δικαίου, στο σύνολό τους, συντάσσουν μια πυραμίδα δικαίου. Σ’ αυτήν, η κάθε πηγή έχει τη δική της ιεραρχημένη θέση. Αυτή η ιεραρχία είναι απαραίτητη: (i) για να αποφεύγονται συγκρούσεις μεταξύ των κανόνων δικαίου και (ii) για να διαπιστώνεται η νομιμότητα, αφού η κάθε πηγή οφείλει να «υπακούει» στις ιεραρχικά ανώτερές της. Την πυραμίδα ιεραρχικά αποτελούν : (1) Το Σύνταγμα (2) Το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (3) Ο τυπικός νόμοςκαι ο κανονισμός της Βουλής (4) Ο ουσιαστικός νόμος (5) Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (ΠΝΠ) (6) Τα εκτελεστικά προεδρικά διατάγματα (7) Οι ατομικές πράξεις της δημόσιας διοίκησης.

Παρατηρήσεις. (α) Το Σύνταγμα είναι  υπεράνω των πάντων και : (α1) Είναι  σχετικά αυστηρό γιατί επιτρέπει  την αναθεώρησή του, αλλά και αυστηρό  γιατί την επιτρέπει μόνο με ειδική διαδικασία και ειδικό όργανο (άρθρο 110). (α2) Είναι απολύτως αυστηρό γιατί απαγορεύει την αναθεώρηση σειράς διατάξεων. Πχ. τη μορφή του πολιτεύματος, τη διάκριση των λειτουργιών, την θρησκευτική ελευθερία, την προστασία της αξίας του ανθρώπου (τ’ ακούτε χρυσαυγίτες;) κλπ. Οι διατάξεις αυτές αποτελούν τα όρια της αναθεώρησης και απαρτίζουν το σκληρό πυρήνα του Συντάγματος. (β) Όλες οι διατάξεις θεωρούνται ΙΣΟΤΙΜΕΣ μεταξύ τους. Δηλαδή καμιά δεν είναι ιεραρχικά ανώτερη από οποιαδήποτε άλλη. Ούτε καν άτυπα και δεν εξαιρούνται οι απολύτως προστατευόμενες (του σκληρού πυρήνα) (γ) Ουσιαστικός και τυπικός νόμος. Ο ουσιαστικός είναι μια δικαιϊκή πράξη της πολιτείας, που έχει κανόνες δικαίου, ανεξάρτητα από το όργανο που την εξέδωσε και τη διαδικασία προέλευσής της. Ο τυπικός νόμος, έχει δεν έχει κανόνες δικαίου, εκδίδεται από τα όργανα που έχουν νομοθετική αρμοδιότητα (Βουλή και Πρόεδρος της Δημοκρατίας), σύμφωνα με την συνταγματική νομοπαραγωγική διαδικασία. Δηλαδή κριτήριο προσδιορισμού του τυπικού νόμου είναι το κατά πόσο εκδίδεται ή όχι από το Κοινοβούλιο. Όπως βλέπετε στην ιεράρχηση, ο τυπικός νόμος είναι πάνω από τον ουσιαστικό νόμο και τις ΠΝΠ και ισότιμος του κανονισμού της Βουλής. (δ) Η παραγωγή των νόμων γίνεται με την άσκηση της νομοθετικής λειτουργίας, που διακρίνεται σε τακτική και εξαιρετική (σ’ αυτήν υπάγονται οι ΠΝΠ). Η διαδικασία ξεκινά με την νομοθετική πρωτοβουλία και τέτοια διαθέτουν η Βουλή (οπότε έχουμε πρόταση νόμου) και η κυβέρνηση (οπότε έχουμε σχέδιο νόμου). Ειδικά για συντάξεις απαιτείται, σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρο 73 §2), η προηγούμενη γνωμοδότηση του Ελεγκτικού Συνεδρίου.

Ελπίζοντας πως βοήθησα λίγο τους «αμύητους» επανέρχομαι στην παραβίαση  του Συντάγματος με αυτά που γίνονται εδώ και τρία χρόνια. Αφορούν καιτο σκληρό πυρήνα του Συντάγματος καταλύοντας το πολίτευμα και τη Δημοκρατία. Αναφέρομαι στην κυβερνητική «βιομηχανία» παραγωγής Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ). Παραθέτω τη διάταξη για τις ΠΝΠ. Άρθρο 44 § 1: «Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Οι πράξεις αυτέςυποβάλλονται στη Βουλή για κύρωση σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 72 παράγραφος 1, μέσα σε σαράντα ημέρες από την έκδοσή τους ή μέσα σε σαράντα ημέρες από τη σύγκληση της Βουλής σε σύνοδο. Αν δεν υποβληθούν στη Βουλή μέσα στις προαναφερόμενες προθεσμίες ή αν δεν εγκριθούν από αυτή μέσα σε τρεις μήνες από την υποβολή τους, παύουν να ισχύουν στο εξής». Περνώ στα ζητήματα που προκύπτουν.

(1) Με τις ΠΝΠ η κυβέρνηση  εκδίδει κανονιστικές πράξεις,  χωρίς την προηγούμενη έκδοση  τυπικού νόμου και με τη Βουλή να λειτουργεί !! Είναι πρόδηλο πως έτσι παρακάμπτεται το σώμα των βουλευτών και άρα θίγεται βάναυσα η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας; Θα πουν κάποιοι πως οι ΠΝΠ θα κυρωθούν από τη Βουλή. Σωστό. Όμως η κύρωση από τη Βουλή σε καμιά περίπτωση δεν αναπληρώνει και τη συζήτηση των νομοσχεδίων. Μια συζήτηση που το Σύνταγμα επιτάσσει να γίνεται και πολύ σωστά, αφού είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Συζήτηση που πιθανόν να τροποποιούσε νόμους, έστω κι εν μέρει.

(2) Όταν η ΠΝΠ έρθει για  κύρωση οι βουλευτές δεν μπορούν  να προβούν σε τροποποιήσεις.  Ή την κυρώνουν ή όχι. Αν  αυτός δεν είναι εκβιασμός  τότε τι είναι; Και το κυριότερο. Ποιος είναι ο ρόλος των βουλευτών όταν η Βουλή μετατρέπεται σε απλό όργανο κύρωσης νόμων που αποφάσισε ο Πρωθυπουργός και οι «κηπουροί» του;

(3) Ας υποθέσουμε πως η βουλή, ως κυρίαρχο σώμα, «μέσα σε τρεις μήνες από την υποβολή» της ΠΝΠ δεν την κυρώνει. Γιατί κάποιοι βουλευτές σχημάτισαν άποψη, άλλαξαν τα δεδομένα, οι συσχετισμοί κλπ. Τι γίνεται; Προσέξτε τη διατύπωση του Συντάγματος : «παύουν να ισχύουν στο εξής». Οι ΠΝΠ,ΟΧΙ τα αποτελέσματα που ήδη έχουν επέλθει στους τρεις μήνες εφαρμογής τους. Σαμαράς, Βενιζέλος και παρατρεχάμενοι, έκαναν αυτό που ήθελαν ερήμην της Βουλής για τρεις μήνες. Κι άμα λάχει ξαναφτιάχνουν μια άλλη ή και ίδια ΠΝΠ για τους επόμενους τρεις μήνες κοκ. Τα συμπεράσματα δικά σας.

(4) Η θέσπιση των συγκεκριμένων νόμων είναι επείγουσα; Είναι η καραμέλα Σαμαρά, Βενιζέλου κλπ, οπότε ας υποθέσουμε πως είναι. Το Σύνταγμα επιτρέπει στην κυβέρνηση να φέρνει στη Βουλή αυτά που θέλει με τη διαδικασία κατεπείγοντος ή επείγοντος χαρακτήρα νομοσχεδίων. Γιατί δεν το κάνει; Γιατί το ζήτημα δεν είναι «το επείγον» αλλά καθαυτή η συζήτηση των νόμων που η κυβέρνηση δεν τη θέλει; Και πολύ περισσότερο βέβαια δεν θέλει τις επικίνδυνες ψηφοφορίες στη Βουλή. Αδειάζει με ντρίπλα τη Βουλή, σκοράρει σε κενή εστία και τα σκυλιά δεμένα.

(5) Το επείγον ή επίκαιρο ζήτημα που επικαλείται η κυβέρνηση και ρυθμίζει με ΠΝΠ, όταν φτάσει στη Βουλή τι είναι; Προφανώς μη επείγον και ανεπίκαιρο, αφού ήδη ισχύει 3 μήνες. Πιστεύει κανείς στα σοβαρά πως ο βουλευτής της συμπολίτευσης, θα ασχοληθεί ή θα μελετήσει ένα τετελεσμένογεγονός; Ή πως διανοείται να καταψηφίσει κάτι που ήδη ισχύει;

(6) Το περιεχόμενο των ΠΝΠ υπάγεται σ’ αυτό που το Σύνταγμα με σαφήνεια ορίζει, δηλαδή «έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης»; Αν κάποιος έχει ίχνη σοβαρότητας, ξέρει την απάντηση. Εκτός αν η οργάνωση και λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών, οι περικοπές μισθών και συντάξεων, η διαθεσιμότητα των υπαλλήλων, η μεταφορά των μαθητών, τα βρεφικά γάλατα, οι μοτοσικλέτες, τα τρίκυκλα, Φροντιστήρια, Κολέγια, Ιδιωτικά γραφεία εύρεσης εργασίας κλπ, είναι ταυτόχρονα και έκτακτη και εξαιρετικά επείγουσα και απρόβλεπτη ανάγκη, όπως απαιτεί το Σύνταγμα.

Η συνέχεια στο Β’ μέρος

Χρήστος Γιαννίμπας

yanibas@on.gr

ΥΓ. Παραμονή Χριστουγέννων τα παιδιά είπαν τα κάλαντα. Φυσικά αυτό δεν είναι είδηση. Την ίδια μέρα ο Σαμαράς κατέθεσε στη Βουλή επτά (7) ΠΝΠ για κύρωση (σε κάποιες έληγε η συνταγματική προθεσμία). Ούτε αυτό είναι είδηση γιατί από τη μέρα που ορκίστηκε, αυτός μεν έχει στο ενεργητικό του δεκαοκτώ (18)!!! ΠΝΠ, η δε Βουλή μόλις τέσσερεις (4) «κανονικούς» νόμους. Που είναι η είδηση; Στο γεγονός πως κατέθεσε ΠΝΠ στις 24 Δεκέμβρη με τη Βουλή κλειστή λόγω εορτών. Πως το έλεγε ο μακαρίτης Βλάσσης Μπονάτσος; Άλλα κόλπα !!!

[1] Ομιλία ΓΑΠ στο Ζάππειο 14/12/2009

[2] «Η Ρώμη μίλησε, η υπόθεση έκλεισε».

[3] Φράση που λέγαμε τα πρώτα  χρόνια της μεταπολίτευσης όταν  ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας  είχε την συνταγματική εξουσία  να διορίσει πρωθυπουργό οποιοδήποτε  πρόσωπο.

[4] Πρωτοτυπία γιατί το 1975 στη Βουλή έμεινε μόνο η ΝΔ αφού αποχώρησε η αντιπολίτευση. Το 1986 με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, αποχώρησε η ΝΔ και μάλιστα την τελευταία στιγμή πριν την τελική ψηφοφορία. Το 2001 η πραγματική (κι όχι τηλεοπτική) ομοφωνία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ είχε ήδη εδραιωθεί. Το 2012 αποκαταστάθηκε και η τηλεοπτική.

[5] «Άξιον εστί» Ο. Ελύτη.